Modlitwa Różańcowa, po najświętszej Liturgii Eucharystycznej, jest tym, co najgłębiej wprowadza nas do wnętrza tajemnicy Trójcy Przenajświętszej i Eucharystii, co najbardziej przejmuje nas duchem tajemnic Wiry, Nadziei i Miłości.

Modlitwa różańcowa jest duchowym chlebem dusz: ktokolwiek się nie modli, marnieje i umiera. To na modlitwie przebywamy z Bogiem, a w tym spotkaniu On przekazuje nam Wiarę, Nadzieję i Miłość – cnoty, bez których nie możemy dostąpić zbawienia.

Różaniec Święty jest modlitwą bogatych i ubogich, prostych i wykształconych. Odbierzcie duszom tę modlitwę, a pozbawicie je duchowego chleba powszedniego.

Różaniec Święty jest tym, co podtrzymuje nikły płomyk Wiary, który wciąż jeszcze nie wygasł w wielu sumieniach. Nawet u tych dusz, które modlą się bez rozważania, samo wzięcie Różańca Świętego, by się pomodlić, jest już wspomnieniem o Bogu, o tym co Nadprzyrodzone. Samo przypomnienie tajemnic każdej dziesiątki to jeszcze jedna iskierka, która podtrzymuje w duszach tlący się wciąż płomyczek. (…)

Jest wielu ludzi, którzy nie uczestniczą na co dzień w liturgii Mszy Świętej. Jeżeli nie odmawiają też Różańca Świętego, to jak się modlą? A bez modlitwy kto może być zbawiony? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie. (…)

– Siostra Łucja dos Santos – fragmenty z listów wykorzystane w „Traktaciku o naturze i odmawianiu Różańca Świętego”.
Fragmenty pochodzą z książki „Siostra Łucja – Apostoł Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny, Wydawnictwo Antyk Marcin Dybowski